The Fate of the Deficient Souls from the View of Avicenna

Document Type : Original Article

Authors

1 Master of Islamic Philosophy and Wisdom،Faculty of Literature ، Razi University، Kermanshah، Iran

2 Assistant professor at Razi University

3 Assistant Professor, Department of theology, Faculty of Literature, Razi University, Kermanshah, Iran

Abstract

The fate of the deficient souls (children, dunces and insane persons) is one the most challengeable issues of the resurrection (ma'ād) that from a long time ago has occupied the philosophers’ mind because every answer to this subject confronts special problems. If we believe that these souls have the resurrection (ma'ād) then it is difficult to explain how these souls have the reward and punishment and if we negate the resurrection (ma'ād) of these souls then it is inconsistent with some other religious declarations (formal statements) and also with some philosophical opinions that believe these souls are the owner of the incorporeal soul. The aim of this research is to study Avicenna’s opinions about the fate of these souls. Although Avicenna has not clarified the accurate and broad meaning of the deficient souls but explicitly has discussed this subject in his several books and believes that the resurrection (ma'ād) is for all people and includes the deficient souls. The principles of Avicenna’s anthropology strengthen this opinion. But concerning the quality (characteristic) of the resurrection and positions of these souls in the Last Day (Akhirah), Avicenna’s words are double-minded. Sometimes he agrees to those who believe that these souls join to heavens (al-aflak), sometimes he refers the fate of the deficient souls to the vast divine mercy, sometimes he places the deficient souls in the group of the prosperous, sometimes he believes these souls will not be assigned either to bliss or damnation and sometimes he generalizes the concept of the deficient souls and ‘the synthesis of his optimistic vision and the problem of salvation he situates majority of people within this concept.

Keywords

References

  1. ابن سینا، ابوعلی حسین بن عبداللّٰه، احوال النفس؛ رسالة فی النفس و بقائها و معادها، مقدمه و تحقیق احمد فٶاد الاهوانی، پاریس، دار بیبلیون، 2007 م.
  2. همو، احوال النفس؛ رسالة فی النفس و بقائها و معادها، مقدمه و تحقیق احمد فٶاد الاهوانی، مصر، دار احیاء الکتب العربیه، 1371 ق.
  3. همو، الاشارات و التنبیهات، شرح خواجه نصیرالدین طوسی، قم، نشر البلاغه، 1375 ش.
  4. همو، الاضحویة فی المعاد، تحقیق حسن عاصی، تهران، شمس تبریزی، 1382 ش.
  5. همو، التعلیقات، تحقیق عبدالرحمن بدوی، بیروت، مکتبة الاعلام الاسلامی، 1404 ق. (الف)
  6. همو، الشفاء (الالهیات)، قم، کتابخانه آیةاللّٰه مرعشی نجفی، 1404 ق. (ب)
  7. همو، النجاة من الغرق فی بحر الضلالات، مقدمه و تصحیح محمدتقی دانش‌پژوه، چاپ دوم، تهران، دانشگاه تهران، 1379 ش.
  8. همو، دانشنامه علائی، تصحیح محمد معین، تهران، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، 1383 ش.
  9. همو، رسائل ابن سینا، قم، بیدار، 1400 ق.
  10. همو، مبدأ و معاد، تهران، مٶسسه مطالعات اسلامی، 1363 ش.
  11. حسن‌زاده آملی، حسن، دروس شرح اشارات و تنبیهات، تهران، آیت اشراق، 1388 ش.
  12. صدرالدین شیرازی، محمد بن ابراهیم، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعه، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1981 م.
  13. همو، الشواهد الربوبیة فی المناهج السلوکیه، مشهد، المرکز الجامعی للنشر، 1360 ش.
  14. فارابی، ابونصر محمد بن محمد بن طرخان، آراء اهل مدینه فاضله، ترجمه سیدجعفر سجادی، تهران، کتابخانه طهوری، 1361 ش.
  15. همو، السیاسة المدنیه، مقدمه و شرح علی بوملحم، بیروت، دار و مکتبة الهلال، 1996 م.
  16. نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، شرح الاشارات و التنبیهات مع المحاکمات، قم، نشر البلاغه، 1375 ش.

Files

Share

How to cite

Statistics