برهان وجودی یکی از برهانهای مهم فلسفی است که همواره در طول تاریخ فلسفه، فیلسوفان را مجذوب خود کرده است. مرکز ثقل دلیل‌ِ وجودشناختی آن است که خداوند، به فرض وجود، از آن نوع موجوداتی نیست که اتفاقی وجود پیدا کرده‌اند. این تصور درست از خداوند را می‌توان با توسل به جهان‌بینی سنتهای یهودی، مسیحی و اسلامی نشان داد و این کار از طریق بررسی تجربی و ماتأخر در نوع نگرش این سنتها نسبت به خداوند صورت می‌گیرد. برهان وجودی ابتدا توسط آنسلم مطرح شد و پس از آن گونیلو، آکویناس، هیوم و کانت آن را نقد و بررسی کردند. در فلسفة جدید، دکارت و لایب‌نیتس از معروفترین مدافعان برهان وجودی می‌باشند. در دورة معاصر نیز هارتشورن و مالکم تقریر جدیدی از این برهان ارائه کرده‌اند.
)