صفات و اسمای الهی، بخش مهمی از مسائل خداشناسی را تشکیل می‌دهند. صدرالمتألهین نیز بر اساس مبانی هستی‌شناختی و معرفت‌شناختی خویش در حکمت متعالیه به این مباحث اهمیت داده است. او در آثار خویش برای اسم «قیوم» جایگاه ویژه‌ای در نظر گرفته و ضمن بحث از معنا و نوع این اسم، به نحوة ارتباط آن با ذات خداوند و دیگر اسم‌های الهی پرداخته است. قیومیت مبدأ صفات اضافی معرفی می‌شود و به همراه حیات، تفصیل اسم اعظم الهی است. ملاصدرا با بررسی موشکافانه در این اسم، بر اساس اصول حکمت خویش به دریافت نتایج بزرگی از آن نایل می‌گردد. تبیین نسبت موجودات با خداوند در پرتو اضافة قیومیه، معیت قیومیة حق با اشیا، احاطة قیومیة خداوند بر همة موجودات، توحید افعالی، تدبیر قیومی و بسیاری از معارف ربوبی، از نتایج صفت قیومیت است که ملاصدرا در تنظیم اجزای نظام حکمت ویژة خویش از آن‌ها بهره‌ها برده است.
)